Φαντάσου ότι οδηγείς ένα Fiat Punto 1.100 κυβικά μοντέλο του 2001 το οποίο διαθέτει εξαιρετικά φρένα και ξεκινάς το ταξίδι σου με προορισμό να φτάσεις οδικώς στην αγαπημένη σου χώρα στο εξωτερικό. Φαντάσου επίσης το ίδιο ταξίδι να το έκανες με μία Ferrari, η οποία διαθέτει πολλαπλάσια άλογα από το φιατάκι, όμως δεν έχει καθόλου φρένα. Σε ποιά από τις δύο περιπτώσεις θα ταξίδευες πιο γρήγορα; Σε ποιά από τις δύο περιπτώσεις θα ήσουν πιο ασφαλής; Αν δυσκολεύεσαι να απαντήσεις, την επόμενη φορά που θα οδηγήσεις το αυτοκίνητό σου για λίγα λεπτά, προσποιήσου ότι δεν έχει φρένα. Για λίγες στιγμές νιώσε πώς είναι να μπορείς να επιταχύνεις οπότε εσύ θέλεις, αλλά να μην μπορείς να σταματήσεις.
Πάρα πολύ συχνά συναντώ ανθρώπους τους οποίους η ζωή τους τους έχει εκπαιδεύσει να έχουν το πόδι τους στο γκάζι χωρίς να έχουν τον έλεγχο του φρένου. Μεγαλώνοντας κανείς σε μία οικογένεια η οποία τον λούζει με τις δικές της προσδοκίες αλλά και της κοινωνίας, είναι αναπόφευκτο να αναπτύξει μία νοοτροπία “μόνο γκάζι”. Παρατηρώ ανθρώπους ιδιαιτέρως αφρόντιστους συναισθηματικά οι οποίοι παλεύουν ίσως να ανταποκριθούν στις προσδοκίες τον άλλων ξεχνώντας τις δικές τους επιθυμίες. Βιώνουν την ζωή σαν μαραθώνιο ο οποίος δεν έχει τελειωμό και το μετάλλιο είναι απλά μία υπόσχεση και πότε πραγματική επιτυχία. Πώς μπορεί άλλωστε κάνεις να νιώθει επιτυχημένος όταν εκπληρώνει τις προσδοκίες των άλλων και μάλιστα με το πόδι κολλημένο στο γκάζι χωρίς να έχει χρόνο να δει αν του έχει τελειώσει η βενζίνη ή να απολαύσει τη διαδρομή και τα τοπία που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του;
Είχα τη χαρά να επιτελέσω τον ρόλο του συνταξιδιώτη – ως θεραπευτής – κοντά στην Ελευθερία (η περιγραφή έχει διαμορφωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να διασφαλίζεται το απόρρητο) η οποία, με το πόδι κολλημένο στο γκάζι, έτρεχε να ικανοποιήσει τις συναισθηματικές και τις πρακτικές ανάγκες των γονιών της παρόλο που είχε δημιουργήσει την δική της συντροφική σχέση εδώ και χρόνια και ετοιμαζόταν να δημιουργήσει την δική της οικογένεια. Αφοσιωμένη στην οικογενειακή επιχείρηση, σε ένα γνωστικό αντικείμενο το οποίο ήταν έξω από τα ενδιαφέροντα της, πάσχιζε να γεμίσει το συναισθηματικό της κενό με την ψεύτικη υπόσχεση για μία μαγική αποδοχή και απέραντη αγάπη για το ποσό καλό παιδί είχε γίνει. Η Ελευθερία εδώ και χρόνια και με το πόδι κολλημένο στο γκάζι είχε κόψει την επαφή της με όλους τους αισθητήρες σωστής λειτουργίας. Δεν ήταν σε επαφή με το αν η μηχανή χρειάζεται service, αν χρειάζεται καύσιμα ή αν χρειάζεται να αλλάξει κάποιο μέρος από τον τρόπο λειτουργίας της. Τότε ήταν που ο κινητήρας κόλλησε και το αυτοκίνητο σταμάτησε. Το αυτοάνοσο ήταν η κραυγή του οργανισμού να της πει για όλα αυτά που δεν έμαθε να ακούει τόσα χρόνια. Ήταν από τους θεραπευόμενους με τους οποίους μπόρεσα να συνδεθώ με έναν τρόπο ευεργετικό για τη θεραπευτική σχέση μας. Στο θεραπευτικό της ταξίδι πολλές φορές αναρωτήθηκα κοιτάζοντας τα δικά μου κομμάτια αν και εγώ ξεχνούσα να πατήσω το δικό μου φρένο και πόσο σημαντικό ήταν για κείνη να είμαι σε επαφή με το φρένο μου τόσο για το δικό μου καλό όσο και για το δικό της. Είναι πολύ συχνό να έρχονται στο γραφείο θεραπευόμενοι οι οποίοι έχουν εκπληκτικές δυνατότητες και θαυμάσια ταλέντα τα οποία θα μπορούσαν να τους προσφέρουν μία ζωή χαρούμενη και επιτυχημένη όμως τα συνειδητά εμπόδια τους στερούν την χαρά της αυτοπραγμάτωσης.
Φαντάσου να είσαι μία Ferrari, να έχεις ομορφιά, δύναμη, εκρηκτικότητα όταν εσύ το θέλεις, λάμψη, ασφάλεια και ένα σωρό πόρους τους οποίους να μην απολαμβάνεις γιατί απλά δε σε έμαθε κανείς να πατάς το φρένο. Στη ζωή είναι αδύνατον να έχουμε μόνο ευθείες. Πώς θα πάρεις τις στροφές; Πώς θα σταματήσεις για να μη γίνεις κομμάτια όταν μπροστά σου ξεπροβάλλει ένα εμπόδιο;
Η πιο συχνή ερώτηση που ακούω είναι: “πώς θα το αλλάξω;” και πιο συχνή μου απάντηση συνδεόμενος με την καθησυχαστική μου ποιότητα: “σιγά-σιγά”… Μια απάντηση την οποία πολλοί δεν ακούσαμε στα παιδικά μας χρόνια, τότε που την είχαμε ανάγκη, τότε που είχαμε ανάγκη να τραφούμε με αυτή και να την διαμοιράσουμε σε κάθε μας κύτταρο. Πώς μπορεί άλλωστε κανείς να επισκευάσει τα φρένα, αν δεν ξέρει καν ότι εκεί είναι το πρόβλημα; Πώς μπορεί να επισκευάσει τα φρένα αν νομίζει ότι αυτό που χρειάζεται είναι να αναβαθμίσει την μηχανή και να κερδίσει άλογα;
Όταν η Ελευθερία άρχισε να συνειδητοποιεί πως αυτό που έχει ανάγκη δεν είναι να μάθει να κάνει περισσότερα πράγματα αλλά να μάθει να κάνει λιγότερα άρχισε να την εντυπωσιάζει το πώς η λύση ήταν μπροστά στα μάτια της εδώ και χρόνια αλλά δεν την έβλεπε.
Άλλωστε αυτό μας το λέει απλά και με σοφία ο Αίσωπος με τον μύθο του λαγού και της χελώνας. Παρόλο που η χελώνα είναι πιο αργή από τον λαγό, την νίκη της την έδωσε η συνέπεια που επέδειξε, δεν άφησε ούτε ένα δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο, έκανε πιο αργά βήματα αλλά τα έκανε συνεχώς.
Είναι όμως εύκολο να καθησυχάσεις τον εαυτό σου και να του ζητήσεις να κατεβάσει στροφές έτσι ώστε και να είναι υγιής, να ανθίζει συναισθηματικά και ταυτόχρονα να πετυχαίνει τους στόχους και τα όνειρά του;
Συνήθως δεν είναι εύκολο, πολύ βαθιές εγγραφές οι οποίες έχουν ποτίσει τον πυρήνα της ύπαρξής μας ρυθμίζουν τις συναισθηματικές “στροφές” στις οποίες λειτουργούμε. Το να εργάζεται ένας ψυχισμός σε τόσο μεγάλες συναισθηματικές εντάσεις βιώνοντας μία συνεχόμενη αγωνία για την ύπαρξη του, κάνει δυσδιάκριτο τον αγνό, ήρεμο, γαλήνιο, ατραυμάτιστο πυρηνικό εαυτό – το βαθύτερο εκείνο κομμάτι του εαυτού μας το οποίο βιώνει την χαρά της ύπαρξης μέσα στο τίποτα. Αναφέρομαι στο δικό σου βαθύτερο κομμάτι, αυτό που συναντάς κάποιες στιγμές όταν σβήνουν τα φώτα της πόλης, παύει ο νοητικός θόρυβος και η συναισθηματική ένταση και μπορείς έστω και για λίγα δευτερόλεπτα να νιώσεις πώς είναι απλά να υπάρχεις. Αναφέρομαι σε εκείνη τη στιγμή πού αποσυνδεδεμένος από την βαβούρα την εξωτερική και την εσωτερική μπορείς να συνδεθείς με αυτό το βαθύτερο ατραυμάτιστο κομμάτι σου. Αν δεν το έχεις νιώσει ή αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι το έχεις νιώσει (πολύ πιο πιθανό…) τότε έχω να σου πω με βεβαιότητα πως υπάρχει. Ο ψυχισμός μας είναι σαν το κρεμμύδι όσο βγάζουμε τις φλούδες και προχωράμε προς το κέντρο του τόσο πιο καθαρό κομμάτι βρίσκουμε. Όπως και στο κρεμμύδι ο βαθύτερος ατραυμάτιστος εαυτός σου βρίσκεται κάτω από στιβάδες αναμνήσεων, σκέψεων, συναισθημάτων, τραυμάτων τα οποία όσο τα ξεφλουδίζεις τόσο πιο κοντά έρχεσαι σε αυτόν.
Έτσι λοιπόν και η ηρωίδα μας η Ελευθερία ξεφλούδισε τόσο πολύ τα τραύματα της που έφτασε στο μηδέν. Έφτασε στο τίποτα. Ένα τίποτα στο οποίο επικρατεί η πιο πλούσια ησυχία. Στο τίποτα αυτό βίωσε την πιο σημαντική χαρά: την χαρά της ύπαρξης! Από αυτό το κενό έβαλε ξανά με νέες λειτουργίες τη μηχανή μπροστά.
Ξέρεις, δεν λειτουργούν καλύτερα μόνο οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και τα κινητά όταν καθαρίζουμε σκληρούς δίσκους και κάνουμε επανεκκίνηση – έτσι λειτουργεί και ο ψυχισμός σου. Πιστεύω πως, όταν μέσα στα χρόνια, κάποιος καθαρίσει το σκληρό του δίσκο και φτάσει στο μηδέν, τότε έχει το δικαίωμα να σπάσει τα φρένα του ο ίδιος (!) ορίζοντας δηλαδή τη ζωή του με τους δικούς του όρους και με το πόδι στο γκάζι να τρέξει σε μία πορεία, όσο αυτό είναι εφικτό, αποκλειστικά προς τα δικά του όνειρα.
Αυτή την ιδέα μπορείς να την επεξεργαστείς και να τη χορέψεις μέσα από αυτό το τραγούδι, το περιγράφει εξαιρετικά:
Θέλω να σε ρωτήσω: βάζεις φρένο στην φασαρία του νου; βάζεις φρένο στις προσδοκίες των άλλων; και τελικά πατάς το γκάζι για τα δικά σου όνειρα;
Greek 
English