Μας συναντούν καταστάσεις στη ζωή, οι οποίες ενεργοποιούν μέσα μας σκέψεις, συναισθήματα, κάποιες φορές, ακόμα και βαθύτερα τραύματα. Έτσι λοιπόν συμβαίνει και στην περίπτωση της απώλειας. Είναι ένα γεγονός, το οποίο, από μόνο του μπορεί να είναι τραυματικό αλλά και να ξυπνήσει μέσα μας βιώματα τα οποία μας στιγμάτισαν. Έτσι και εγώ αισθάνθηκα μέσα μου να αναζωπυρώνονται ξεχασμένες περιοχές και να αναδύονται σκέψεις από την στάχτη τους.
Απώλεια, εγκατάλειψη, απόρριψη, έννοιες οι οποίες κρύβουν μια κοινή ιδέα από πίσω τους. Κάτι πολύ σημαντικό για μας, το χάνουμε. Κάτι που είναι τόσο σημαντικό που ταυτόχρονα ικανοποιεί πολλές μας ανάγκες. Ίσως αυτό που χάσαμε να μας έκανε να αισθανόμαστε ασφαλείς, να μας προκαλούσε ενδιαφέρον, να αισθανόμασταν σημαντικοί, ότι μπορούμε να αναπτυχθούμε, να μας έδινε την αίσθηση του ‘ανήκειν’, την αίσθηση ότι αγαπάμε και αγαπιόμαστε.
Θρηνούμε λοιπόν όταν χάνουμε ένα δικό μας άνθρωπο, θρηνούμε όταν χάνουμε μία σχέση, θρηνούμε όταν χάνουμε τη δουλειά μας ή όταν έρχεται η στιγμή να βγούμε στη σύνταξη. Η οδύνη είναι πολύ έντονη και ο λόγος ύπαρξης της είναι πολύ σημαντικός γιατί χάνουμε μαζί με τον σημαντικό άλλο ένα ‘βουνό’ από όμορφα συναισθήματα και ζωογόνες ανάγκες που μας πρόσφερε.
Η απώλεια είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε όταν έρθουμε στη ζωή. Είναι εκεί για να μας καλωσορίσει, θα μπορούσε να πει κανείς οτι θέλει να μας προετοιμάσει. Αυτή η εμπειρία να είναι ένα δώρο για να το έχουμε μαζί μας στην υπόλοιπη μας ζωή. Αποχωριζόμαστε βίαια μία θάλασσα τόσο ζεστή, τόσο ήσυχη, τόσο γαλήνια που αντάξια της ίσως να μη συναντήσουμε ποτέ ξανά. Παράδοξο; Ένα βρέφος θρηνεί για αυτή την απώλεια αλλά ταυτόχρονα είναι αυτή η απώλεια που σηματοδοτεί το καλωσόρισμα του στη ζωή. Κάποιοι λένε ότι όπου θάνατος και ζωή. Όταν κάτι πεθαίνει κάτι άλλο γεννιέται. Είναι έτσι ο κύκλος της ζωής; Ποιος ξέρει;
Η απώλειά μας συντροφεύει ίσως πολύ πιο συχνά από όσο πιστεύουμε. Στιγμές όπου κάποιος μας προσβάλει, ίσως θρηνούμε για εκείνη την χαμένη αυτοπεποίθηση με την οποία ένας άνθρωπος γεννιέται αλλά μπορεί να τη χάσει ακόμα και στους πρώτους επόμενους μήνες της ζωής του. Μπορείτε ίσως να σκεφτείτε και τις στιγμές εκείνες όπου ο σύντροφός σας αποσύρεται και μαζί του η ασφάλεια που σας προσέφερε, ίσως και αυτός είναι ένας μικρός θρήνος, εκείνης της χαμένης ασφαλείας όπου κάθε άνθρωπος έχει την δυναμική να αναβλύσει μέσα του.
Ακόμα και τις στιγμές που συνειδητοποιούμε τα σκοτεινά κομμάτια του χαρακτήρα μας και ετοιμαζόμαστε να τους πούμε αντίο γιατί μας έχουν πονέσει πολύ, ακόμα και τότε θρηνούμε, παρόλο που έρχεται η ενδυνάμωση και το καλωσόρισμα μιας πιο δυνατής και φωτεινής εκδοχής του εαυτού μας. Συμβαίνει συχνά στην ψυχοθεραπεία. Σαν την στιγμή που χάνουμε τους γονείς μας, όσο και να έχουμε ωριμάσει ακόμα και η παρουσία τους σηματοδοτεί ότι κάποιος είναι ακόμα εκεί για μας, με όποιο τρόπο και να υπάρχει, γλυκό ή τραχύ. Τότε συνειδητοποιούμε ότι ήρθε η στιγμή να ωριμάσουμε ακόμα περισσότερο, δεν έχουμε άλλη επιλογή, δεν έχουμε εκείνο το ‘πρώτο’ χέρι να κρατηθούμε. Πάλι αποχαιρετούμε ένα κομμάτι του παλιού μας εαυτού και καλωσορίζουμε με πόνο το νέο…σαν μια γέννα.
Ο θρήνος συνδέεται στενά με την απόσυρση. Όσο πιο μεγάλη η απώλεια τόσο πιο έντονος και ο θρήνος και η θλίψη. Όσο πιο σημαντικό αυτό που χάσαμε για μας τόσο μεγαλύτερη και η απόσυρση. Υπάρχει λόγος που όταν πενθούμε αποσυρόμαστε; Ποια είναι η λειτουργία του θρήνου;
Μήπως ο οργανισμός μας προσπαθεί να μας προστατέψει; Μήπως πονάμε για να μάθουμε; η απόσυρση δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε και να επεξεργαστούμε το τι έχει συμβεί τόσο με τη σκέψη μας όσο και στα συναισθήματά μας. Αυτή η επεξεργασία μπορεί να μας χαρίσει βιώματα, μαθήματα δηλαδή, που είναι γραμμένα πλέον στο πετσί μας και σαν δώρα μπορούμε να τα κρατάμε ή να τα προσφέρουμε στους αγαπημένους μας, στα παιδιά μας.
Τι με μαθαίνει λοιπόν αυτό το πένθος που που βιώνω; Θέλω να αφήσω τον θρήνο να με κατακλύσει και να επιτρέψω στους λυγμούς μου να νοηματοδοτησουν την απώλεια που ζω.
Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν και τίποτα να μου πει: ‘Μην κλαις’. Κανένας κοινωνικός κανόνας δεν θα μπει εμπόδιο στο δικαίωμά μου να αισθανθώ και να εκφραστώ. Έχω το δικαίωμα να βιώσω κάθε κύμα θλίψης που έρχεται. Και αν κάποιος μου πει: ‘Μην κλαις γιατί με στεναχωρείς’, έχω να του πω: ‘Αν θέλεις να είσαι πραγματικά κοντά μου κράτα μου το χέρι και επίτρεψε στον εαυτό σου να αισθανθεί ό,τι αισθάνεται βλέποντας τα υγρά μου μάτια και θα με καταλάβεις ακόμα καλύτερα, το ότι σε στεναχωρεί και σένα το δικό μου πένθος με συνδέει μαζί σου και αυτή την σύνδεση την έχω ανάγκη τώρα, εάν δεν αντέχεις ή δεν θέλεις να είσαι κοντά μου είναι αποδεκτό, αλλά μην στέκεσαι εμπόδιο στο συναίσθημα μου…’
Greek 
English