Βιώνω καταστροφή! Τι να περιμένω; Τι μπορώ να κάνω;

Κάθε καταστροφή που βιώνουμε, κάθε απώλεια, μας τραυματίζει. Ένα αόρατο τραύμα, μας καθηλώνει, μας στερεί την χαρά και την ηρεμία. Επικρατεί ο φόβος και η αίσθηση της ανημπόριας.

Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο:

• να νιώθεις εξάντληση/κόπωση, να μην μπορείς να κοιμηθείς, να είσαι ευερέθιστη/ος σε ότι σου λένε οι άλλοι, να μην έχεις όρεξη για φαγητό για μέρες, εβδομάδες ή ακόμα και μήνες μετά το τραυματικό γεγονός,
• παροδικά και ταυτόχρονα πολλά έντονα συναισθήματα (σοκ, φόβος, θυμός, ντροπή, ενοχές, έλλειψη ελπίδας),
• συναισθηματικό “μούδιασμα” (αδυναμία να πλησιάσεις ή να δεχτείς φροντίδα, ακόμα και από τους αγαπημένους σου ανθρώπους),
• εντάσεις στις κοντινές σου σχέσεις, ακόμα και μετά από αρκετό καιρό από το συμβάν,
• εφιάλτες, φλας μπακ, αναμνήσεις από το τραυματικό γεγονός,
• έντονο άγχος.

Τι μπορώ να κάνω;

• ζήτα την κάλυψη των βασικών λειτουργικών σου αναγκών (ασφαλής στέγη, ασφάλεια της περιουσίας σου, τροφή),
• φέρε κοντά σου στήριξη συναισθηματική και φροντίδα κυρίως από τους κοντινούς σου ανθρώπους, οι οποίοι δεν βίωσαν την καταστροφή,
• εκφράζεις- μιλάς για τα αυθεντικά σου συναισθήματα,
• διεκδικείς την έκφραση του πόνου σου, δεν δίνεις χώρο σε συμβουλές τύπου: “μην κλαις”, “έλα τώρα θα περάσει”, “μην κάνεις έτσι” κτλ. Έχεις δικαίωμα στην έκφραση. Εάν ο απέναντι σου δεν “αντέχει” και δεν μπορεί να διαχειριστεί τα συναισθήματα που του προκαλούν τα λόγια σου τότε εκφράζει και εκείνος το πως νιώθει!,
• αποδέξου ότι περνάς μια περίοδο πένθους,
• αναζήτα 3-4 αγκαλιές (τουλάχιστον!) για να μπορέσεις μέσα τους να κλάψεις με ασφάλεια,
• θα πάρει χρόνο, δώσε χρόνο στον εαυτό σου, δώσε του το δικαίωμα να νιώσει την απώλεια, τον θρήνο, ΟΣΟ χρόνο χρειαστεί για να επουλωθεί η πληγή σου…,
• το κλάμα ελευθερώνει, ανακουφίζει την ψυχή,
• φρόντισε τον εαυτό σου με το να ζητήσεις την κατάλληλη φροντίδα από εκείνους που μπορούν να την προσφέρουν,
• είσαι θύμα της καταστροφής, μην αφήσεις τον εαυτό σου σε αυτόν τον ρόλο για πολύ. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι στην θέση του “θύματος” για να μπορείς να ζητήσεις έναν ώμο να γύρεις και να κλάψεις. Θέλει θάρρος και δύναμη να αναγνωρίσεις ότι έχεις ανάγκη και να το ζητήσεις,
• “βούτα” μέσα στο “κενό” και την θλίψη όσο το χρειάζεται η ψυχή σου, αλλά έλα και στην επιφάνεια: Τι μπορώ να κάνω από εδώ και πέρα; Πιο είναι το επόμενο μικρό βήμα για να ανασυγκροτηθώ;

Απόσπασμα από το άρθρο μου: Πένθος, απώλεια ή και κάτι ακόμα; (μπορείς να το διαβάσεις εδώ)

Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν και τίποτα να μου πει: ‘Μην κλαις’. Κανένας κοινωνικός κανόνας δεν θα μπει εμπόδιο στο δικαίωμά μου να αισθανθώ και να εκφραστώ. Έχω το δικαίωμα να βιώσω κάθε κύμα θλίψης που έρχεται. Και αν κάποιος μου πει: ‘Μην κλαις γιατί με στεναχωρείς’, έχω να του πω: ‘Αν θέλεις να είσαι πραγματικά κοντά μου κράτα μου το χέρι και επίτρεψε στον εαυτό σου να αισθανθεί ό,τι αισθάνεται βλέποντας τα υγρά μου μάτια και θα με καταλάβεις ακόμα καλύτερα, το ότι σε στεναχωρεί και σένα το δικό μου πένθος με συνδέει μαζί σου και αυτή την σύνδεση την έχω ανάγκη τώρα, εάν δεν αντέχεις ή δεν θέλεις να είσαι κοντά μου είναι αποδεκτό, αλλά μην στέκεσαι εμπόδιο στο συναίσθημα μου…’